จะขอนำมาลงเป็นตัวอย่าง 50% นะคะ
นิยายแต่งจบแล้วค่ะ โหลด eBook ได้เลยนะคะ
บทที่ 10 (2)
ของที่นี่..เพียงตะวันลับฟ้าในเวลาใกล้ทุ่ม ก็ดูจะ มืดครึ้มวังเวงเหลือเกินสำหรับคนที่คุ้นเคยต่อการอยู่เมืองใหญ่ มาเกือบทั้งชีวิต
อิงจันทร์เพิ่งนั่งเอานิ้วสางผมที่พัน ๆ ก่อนยิ้มขอบคุณให้ ภรรยาของผู้ใหญ่บ้านที่พูดกลางไม่ได้เลยผู้เดินมาส่งหวีเก่า ๆ ที่ได้ล้างสะอาดสะอ้านดีแล้วมาให้เธอใช้
เพราะเธอเองก็เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ ซึ่งการอาบน้ำของที่นี่ ก็ยังเป็นไปในธรรมชาติมาก ๆ เลยเชียว หญิงสาวก็เห็นมันเป็น เรื่องที่สนุกดี
.. หาก .. ก่อนที่แสงลำสุดท้ายตะวันจะทอดหายไป จู่ ๆ ผู้ใหญ่บ้านก็นึกขึ้นได้ หันมาไล่ให้เธอกับเขาไปอาบน้ำ เพราะ ถ้ายิ่งดึกเจ้าของพื้นที่เตือนว่า ..เดี๋ยวมันจะหนาวซะก่อน..น่ะสิ
อีกสาเหตุก็เป็นเพราะก่อนหน้า จากฝนที่ได้กระหน่ำตก ลงมา ก็เลยต้องไล่ให้อาหนุ่มของเธอ..มาอาบน้ำเป็นเพื่อนกัน เพราะกลัวเธอจะทะเล่อทะล่า..เดินไปโดนงูกัดเอาเข้าได้ ก่อน จะทำท่าทางยกมือมาชู ๆ ทำท่างูขู่ฟ่อให้อาฝรั่งของเธอดูเป็น เชิงบอกใบ้แถมชี้ไม้ชี้มือส่งภาษาสากลไปทางแหล่งน้ำ
คุณอาผู้หน้ายักษ์ที่น่ารักของเธอ .. หันหน้ามาเลิกคิ้วสูง พร้อมส่งสายตามาทางหลานสาว..เป็นเชิงตั้งคำถามว่า
'เธอต้องการจะไปอาบน้ำใช่ไหม?'
แต่ดูเหมือนเขาเอง ก็ไม่ได้สนใจจะรอคำตอบนั่นเลยสัก กะติ๊ดส์เดียว รับผ้าทอพื้นเมืองที่ภรรยาผู้ใหญ่เดินถือมาส่งให้ ด้วยหน้าตาเฉย แถมแตะข้อศอกของหญิงสาวที่กำลังเปลี่ยน ใจจะไม่ยอมไปอาบน้ำแล้วด้วยซ้ำให้ต้องจำใจติดมือ เดินตาม กันออกไปต้อย ๆ เพราะพอเธออ้าปากเอ่ยจะค้าน ก็พอดีเงย หน้าไปเจอตาดุ ๆ เป็นเชิงว่าอย่าเรื่องมากเข้าให้น่ะสิ!!
รอดปลอดภัยจากงูเงี้ยวเขี้ยวขอ..เอิ่มม..แถว ๆ นั้นมาได้ เธอก็มานั่งสางผม .. สังเกตบรรยากาศรอบตัวได้สักพัก
สาวน้อยในชุดผ้าพื้นเมือง ที่ได้ยืมมาจากภรรยาเจ้าของ บ้าน นั่งสางผมปะแป้งเสร็จก็เดินตามภรรยาเจ้าของบ้านมาดูที่ นอนที่เจ้าบ้านหญิงปูเตรียมไว้ให้แล้วต้องตกใจเผลอทำตาโต
สาเหตุก็ไม่ใช่อะไรหรอก ..นอกจากไอ้เจ้ามุ้งขนาดย่อม หลังเดี่ยว ๆ ซึ่งต้องจัดไว้สำหรับคนนอนสองที่นั้น นั่นแหละคะ .. ปัญหา!! ..
เอาแล้วไง!! o///o" แล้วคืนนี้จะนอนยังไงกันดีล่ะคะ?
เอ่ออออ .. สงสัยตอนที่ชายเจ้าของปั๊มขับรถนำมาส่งน่ะ คงบอกกับทางผู้ใหญ่ไปกระมังว่าเธอกับเขาเป็นสามีภรรยากัน ที่ทางนายคนนั้นคงได้ฟังมาจากภรรยาของเขาอีกต่อหนึ่งแน่ๆ
และทั้งหมดนั่น! ก็เป็นความผิดของคุณอาตาสีควันของ เธอคนนี้ .. นั่นแหละค่ะ!!
โอ้ยตาย!! แล้งจะบอกภรรยาเจ้าของบ้านให้กางมุ้งให้ ใหม่อย่างไรดี .. อีกทั้งยังต้องมีความก็เกรงใจกันอีก
แถมที่สำคัญ เธอยังคงส่งภาษาเผ่าคุยกันกับนางก็ไม่ได้ น่ะสิ อีกอย่าง..พอเดินมาส่งแล้วนางก็เดินเข้าห้องเงียบไปเลย คงไปทำธุระปะปังของนางไปตามประสาแล้วนั่นละ ...
อ่ะ!! ... เอาไงดีล่ะคะที่นี้?
มองมุ้งที่นอนอย่างกระอักกระอ่วนใจอีกครั้ง ก่อนจะหัน ไปขว้างสายตาเคือง ๆ ไปยังฝรั่งผู้ชายที่ไอแคก ๆ เพราะริจะ กระแดะอยากลองสูบยาเส้นไปกับเจ้าของบ้านชายนั่นด้วย ..
แล้วฝรั่งอย่างเขาสูบได้ก็เก่งเกินไปแล้วล่ะค่ะ!!
สายตาพิฆาตแรง ๆ ของหลานสาวที่พุ่งไปกระทบ ทำให้ อาหนุ่มรับรู้ได้ด้วยความรู้สึก คิ้วเข้มหนาเป็นปื้นจึงถูกเลิกสูง ขึ้นอีกครา เป็นเชิงถามคำถามกลับมาแบบเงียบ ๆ .. ผ่านทาง สายตาของกันและกัน ..
อิงจันทร์ปุ้ยใบ้ โยนปากยื่น ๆ สู่เบื้องหลังไปยังที่นอนที่ ถูกปูอยู่กลางบ้านที่เจ้าบ้านได้จัดไว้ให้สำหรับทั้งสอง
และเธอก็แน่ใจว่าเขาต้องเห็นมันมาก่อนหน้านี้แล้วแน่ ๆ
"มุ้งมันเล็กไปหน่อยน่ะครับ พอดีมุ้งใหญ่เอาออกไปซัก แต่ฝนดันมาตก ก็เลยยังตากได้ไม่แห้ง" เสียงเจ้าบ้านอธิบาย
"มุ้งไม่แห้งมันเห็นอับ แต่คงไม่เป็นไรล่ะครับ ผัวเมียกัน นอนเบียดกันอุ่น ๆ ดี"
ออกตัวมาอีกหลังจากเห็นกิริยาของหญิงสาว แต่เข้าใจ ไปคนล่ะทาง
" ... เอ่อ คือ ...ไม่ใช่ค่ะ ...หือ?"
เสียงหือสุดท้ายเป็นเชิงสงสัย เมื่อถูกคนตัวใหญ่เดินเข้า มาลากแขนไปดูสถานการณ์และสถานที่ก่อเหตุ โดยไม่จำเป็น สักนิด
"หือ!! มีอะไรกันอีกละคะ? คราวนี้"
กระซิบถามเขากลับไปแบบดุ ๆ
ไม่เข้าใจ ... จะมาห้ามอะไรเธออีกเล่านี่!
"หนูจันทร์อยากจะพูดอะไรล่ะ?"
"คุณอิงค์อยากจะขอให้เขาช่วยกางมุ้งเพิ่มให้ใหม่ .. แต่ คงไม่ได้แล้ว" ประโยคหลังพูดเป็นภาษาไทยกับตัวเองเบา ๆ
ก็ลุงผู้ใหญ่บอกมาตะกี้นี่ว่ามุ้งใหญ่ซักยังตากไม่แห้งเลย
อาหนุ่มหันไปมองมุ้งต้นเหตุด้วยสายตานิ่ง ๆ อยู่สักพัก ราวกับเขาเองก็คงกำลังแอบชั่งใจอยู่เหมือน ๆ กันนั่นแหละ
"อาว่าเรื่องนี้ช่างมัน เราคงต้องนอนกันทั้งอย่างนี้ไปล่ะ เพราะดูเหมือนว่าคุณลุงคนนั้นคงเข้าใจผิด แต่อาก็ยังยืนยัน นะคะว่าควรปล่อยให้เขาเข้าใจไปก่อนว่าเถอะเราทั้งคู่เป็นสามี ภรรยากัน หนูจันทร์ก็รู้ดีว่าตอนนี้เรามาอยู่ต่างถิ่น ต่างที่ ต่าง วัฒนธรรมแล้วก็ยังไม่รู้อะไรเป็นอะไรสักอย่าง อาว่าปล่อยให้ เขาเข้าใจสถานะของเราตอนนี้ ว่าเป็นไปในอย่างนั้นก่อนย่อม น่าจะดีกว่า ที่นี่ไม่มีใครรู้จักเรา หนูจันทร์คงไม่เสียชื่อหรือเสีย หายอะไรมาก"
อิงจันทร์ไม่รู้ว่าใต้หน้ากากเฉย ๆ ของเขานั้นคิดอะไร
แต่อย่างน้อยเธอก็ยังรู้สึกอุ่นใจและรับรู้ถึงความปลอดภัย ภายใต้ท่าทีสุขุมรอบครอบที่เรียบเฉยนี่อย่างน่าอัศจรรย์
ในถ้อยสนทนานั่น .. อย่างน้อยเขาก็ยังคงนึกห่วงกังวล เรื่องชื่อเสียงของเธออยู่เช่นกัน แต่เธอแน่ใจว่านอกเหนือจาก นี้ เขาคงคิดแล้วว่าในสถานการณ์เช่นนี้การถูกปล่อยให้ใคร เข้าใจไปตามนี้แล้ว .. มันน่าจะปลอดภัยดีกว่ามามัวกังวลเรื่อง เสียชื่อเสียง
ยิ่งอิงจันทร์เคยได้ยินเรื่องเล่าร้าย ๆ มาก่อน ซึ่งก็ไม่ระบุ รู้ชัดว่าเรื่องนั้นเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องที่ถูกแต่งขึ้น เพราะสมัยนี้ เรื่อง 'มโนโซเชี่ยล' คู่กันกับ 'วัลลาบีคีย์บอร์ด' กำลังกลายเป็น วัฒนธรรมนิยมอันสุดแสนจะพิลึกและน่ากลัว
เรื่องราวที่ได้เล่าในโซเชี่ยลนี้ผ่านตาเธอมานานแล้ว
เรื่องที่ว่ามีหญิงสาวชาวเมืองหลงเข้าไปในเผ่า ๆ หนึ่ง ตามลำพัง โดยไม่เป็นที่แจ้งชัดว่าเธอโสดหรือไม่อย่างไร แต่ที่ แน่ ๆ เธอพลัดหลงเข้าไปตามลำพังแล้วถูกชาวเผ่าช่วยไว้ หาก แต่พอตกเวลากลางคืน หญิงคนนั้นกลับโดนบรรดาชายชาว เผ่าขืนใจ ด้วยเหตุผลที่ว่าหญิงสาวคนนี้ ได้ถือว่าเธอคือทรัพย์ สมบัติส่วนรวมของชายในหมู่บ้าน และชายทุกคนก็ย่อมมีสิทธ์ ในตัวเธอโดยที่เธอเองก็ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ในวัฒนธรรมของเผ่านี้ และไม่ได้ยอมรับหรือเต็มใจแม้เพียงสักน้อย
อิงจันทร์ได้ข้อมูลต่อมาในภายหลังอีกว่าเรื่องนี้ถูกจัดไว้ ให้เป็นเรื่องเล่าขึ้นมาของผู้หญิงนักมโนคนหนึ่ง (ซึ่งเธอจะเป็น เช่นนั้นจริงหรือไม่ ก็ไม่มีใครรู้ได้แน่ชัดอีกเช่นกัน แต่ที่รู้ ๆ แน่ ก็คือเรื่องนี้มันมีผลกระทบเสียหายกับคนกลุ่มใหญ่กลุ่มนั้นเป็น อย่างมาก เรื่องนี้มันจึงค่อนข้างคลุมเครือ) หากแต่ว่าไม่ว่ามัน จะจริงหรือไม่ ..อย่างไร.. เรื่องนี้ก็สามารถใช้ให้เป็นอุทาหรณ์ เตือนใจระวังภัยให้แก่ผู้หญิง ให้ควรระมัดระวังตัวเองเพิ่มมาก ขึ้นอีกได้เช่นกัน ..
**********
ต้องการอ่านนิยายเล่มนี้เต็มเนื้อเรื่อง
หรือใช้คำค้นว่า
แตะรับ Link เพื่อโหลดเล่มเต็มได้ที่รูปภาพนะคะ สู้ๆ
คลิกไปอ่านนิยายทุกตอนได้ตรงนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น