จะขอนำมาลงเป็นตัวอย่าง 50% นะคะ
นิยายแต่งจบแล้วค่ะ โหลด eBook ได้เลยนะคะ
บทที่ 15 (2)
กรุ๋งกริ๋ง ๆ
เสียงกระดิ่งข้อเท้าเล็ก ๆ ดังกังวาลเบา ๆ อยู่ท่ามกลาง ความเงียบสงัดของเคบินสังกะสีจิ๋ว .. (ที่สาวน้อยไม่ค่อยกังวล น่าจะ..เพราะชินกับเสียงของมันมากไปจนลืมปลดมันออกก่อน ที่จะมาเริ่มทำตนเป็นนักเล่นเกม..สายลับมือสมัครเล่นในค่ำนี้)
อีกอย่างเธอรู้แน่ว่าเสียงของมันคงไม่ดัง พอจะลอยลอด ออกไป..เพราะรู้ดีว่าเคบินหลังนี้ติดแอร์ทั้งหลัง ดังนั้น เสียงมัน คงไม่มากมายเสียจนจะไปเรียกร้องความสนใจจาก รปภ. ให้ มาขออนุญาตตามจับตัวเธอโยนออกไปจากที่นี่ได้หรอกน่า
จากประตูเธอเลือกเดินไปยังฝั่งขวามือตรงไปยังที่โซฟาหนานุ่มที่สามารถปรับให้เป็นที่นั่งรับประทานอาหารในยามเช้า ได้ .. ถ้าเขาไม่ต้องการเดินไปใช้บริการที่ภัตราคารในโรงแรม
อิงจันทร์พุ่งเป้ามาตรงนี้ก่อน เพราะคิดว่าเขาน่าจะใช้ที่ ตรงนี้ให้เป็นที่นั่งทำงานด้วยในตัว อีกทั้งดูลักษณะแล้วตรงที่ นั่งไม้โอ๊คแกะสลักสวดลายใต้โซฟา เธอแน่ใจว่าเขาต้องใช้มัน เป็นที่เก็บของ..ที่มีช่องเก็บหนังสือหรือเอกสารซ่อนอยู่ เพราะ ส่วนบนของด้านข้างฝังผนังมีหนังสืออ่านเล่นเป็นภาษาอังกฤษ อัดเพียบอยู่บนชั้น ลองคลำ ๆ หาดูก็พบเข้ากับปุ่มที่เปิดจนได้ แต่ก็ต้องดีใจเก้อสิ!! เพราะมันเป็นแค่ช่องแช่ไวน์สองขวด กับ แชมเปญอีกหนึ่งขวด ซึ่งทั้งไวน์และแชมเปญต่างล้วนเป็นแต่ ยี่ห้อดัง .. รสเลิศและที่สำคัญแพงระยัยจับจิตเลยด้วย
ฮึ!! ..แน่นอน.. ที่มันไม่ได้มาจากโรงไวน์เธอเลยสักขวด
อิงจันทร์ทำท่าย่นจมูกใส่ฉลากที่แปะอยู่บนขวด .. อย่าง จะนึกหมั่นไส้ผู้ที่ครอบครอง
ชิ! ไวน์ยี่ห้อ M&S หอม หวาน ละมุนลิ้นที่สุดในโลกย่ะ!! อาทิมไม่รู้เรื่องนี้หรือไงคะ? ไร้รสนิยมชะมัดเลยนะถ้าไม่รู้อ่ะ!! (แต่ตะกี้เธอเพิ่งจะชมว่าเขารสนิยมดีอยู่แม็บ ๆ นะ)
ช่องถัดมาใส่หนังสือบางเล่ม .. แยกกันกับเอกสารที่ไม่ สำคัญที่วางไว้อย่างมีระเบียบ เนี้ยบชะมัดเลยแหะคุณอาคนนี้ o///o"
ช่องถัดมาก็เป็นที่เก็บ.. อะแด็บเตอร์กับสายชาร์จเครื่อง ใช้ไฟฟ้าถ้าไม่ใช่เท็บเล็ตก็คงจะมือถือ ช่องสุดท้ายก็เป็นของ จุกจิกรวม ๆ ไว้กับกล่องปฐมพยาบาลเล็ก ๆ น้อย ๆ
สำรวจตรงนี้ไม่เจออะไร เงยหน้าไปเจอเคาท์เตอร์บาร์ ตกแต่งด้วยไม้โอ๊คแกะสลักลายและโทนสีเดียวกันทั้งเคบิน ที่ เข้าคู่กับหินอ่อนเคลือเงาวับ รู้ว่าตรงนี้เป็นส่วนสำหรับอุ่นหรือ ปรุงอาหารนิดหน่อย หากเขาอยากทำอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อ รับประทานเอง ..ก็เก๋ดี..
อ๊ะ!! ก๊ะด่ะ! .. อยากรู้อยากเห็นนิดหน่อยก็ได้
เปิดไปก็เจอเข้ากับกล่องเส้นสปาเก๊ตตี้แบบต่าง ๆ วาง แยกไว้ เนื้อกระป๋องเห็ดกระป๋องสอง-สามชนิดหรู ผักดองยี่ห้อ แพงระยับจากต่างประเทศอีกสอง-สามอย่าง เครื่องปรุงต่าง ๆ วางเป็นระเบียบกริ๊บเฉกเช่นสิ่งของอื่น ๆ จนอิงจันทร์อดคิด ไม่ได้ว่าเขาจะเคยทำอะไรทานด้วยตัวเองจริง ๆ หรือเปล่านี่?
..ตู้เย็น.. ก็คงไม่ต้องเปิดหรอกมั๊ง?
เมื่อคิดว่าค้นตรงนี้ก็ไม่เจออะไรน่าสนใจแล้ว ก็เดินไป เลื่อนเปิดบานประตูแกะสลักลวดลายยิปซีโบราณแท้ ๆ เข้าไป ชะโงกหน้ามอง
มันเป็นส่วนของเตียงนอนของเขาอย่างที่คิดนั้นแหละ
สะอาด .. ตึง .. เรียบ .. เนี๊ยบ .. กริ๊บ!!
คงไม่ต้องโยนเหรียญลงไปทดสอบกันหรอกค่ะ ..เพราะ เธอกลัวมันจะกระเด้ง .. ขึ้นไปฝังจม .. อยู่บนเพดานน่ะ!
กำลังชั่งใจว่าจะก้าวเท้าผ่านตรงไปยังหัวเตียงดีไหม แต่ เหงื่อก็ตก อากาศของประเทศที่ขนาดเข้าเขตฤดูหนาวแล้วนะ แต่ก็ยังรู้สึกร้อนชะมัด ไม่กล้าจะเปิดแอร์น่ะสิ กะว่าจะรีบค้น ๆ จะได้รีบตรงกลับ แต่แม้ว่าเวลานี้จะค่ำแล้ว..อากาศก็ยังจะร้อน ระอุอยู่ดี
ตู้ไม้ตรงหัวเตียงถูกแกะสลักด้วยลวดลายวิจิตร ประดับ ด้วยกระจกสีสวยงามมากที่เดียว แต่ตู้ตรงใกล้มือเธอที่สุดนั้น ค้นแล้วไม่เจออะไรนอกจากกล่องใส่เข็มกลัดลายแปลก ๆ ที่ ดูแค่ตาเปล่า..ก็รู้ดีว่ามันเป็นของเก่าโบราณ
สำหรับเธอ ที่เพิ่งเรียนจบศิลปะมาจากประเทศฝรั่งเศส แบบหมาด ๆ ซึ่งนอกจากช่วงปิดเทอมธรรมดาแล้ว มีบ้างบางที ที่สุดสัปดาห์สาวน้อยก็มักจะนัดชวนต้นฝันให้ไปตระเวณเที่ยวกันตามไร่ตามฟาร์ม แต่อิงจันทร์นั้นก็ยังมีรสนิยมชื่นชอบที่จะ ไปเที่ยวชมตามปราสาทเก่าแก่ต่าง ๆ ในยุโรปด้วยเช่นกัน
ดังนั้นจึงไม่แปลกที่เธอจะพอทราบมาบ้างว่า ฝรั่งเศสใน สมัยโบราณ เจ้าของปราสาทบางคน มักจะสั่งให้ช่างทำแหวน ทำกระดุมหรือเข็มกลัดให้เป็นตราประทับประจำตระกูลกัน
แต่เจ้าเข็มกลัดของเขาที่มีหัวกับหางคล้าย ๆ สิงโต แต่ มีปีกกับลำตัวรูปร่างคล้ายนกอินทรีย์หรืออะไรไม่รู้สิ เธอยังดู ไม่ออก ก็ไม่แน่ใจนักหรอกว่ามันใช่ตราประทับอะไรหรือเปล่า แต่ระดับเขาเธอก็ว่ามันน่าจะเป็นของแท้แน่ ๆ เลยล่ะ!!
แล้วถ้ามันคือของแท้ แล้วเขาไปได้มันมาอย่างไร? ..
ซื้อเก็บเอาไว้ดูเล่นมัง? เพราะเศรษฐีตระกูลเก่าบางคน พอเศรษฐกิจไม่ดี หรือเงินทองฝึดเคือง ก็อาจคงต้องตัดสินใจ ขายสมบัติเพื่อความอยู่รอดให้กับเศรษฐีใหม่กันไป
อาทิมโมธี่อาจได้มาจากกรณีนั้นก็ได้ .. หรือเปล่า?
เธอไม่เคยรู้อะไรแน่ชัด ที่เกี่ยวกับประวัติของเขาเลยสัก อย่างนี่นา
เสียงแกรกกรากที่ดังขึ้นเบาที่นอกประตูพร้อม ๆ กับที่ ดวงไฟทั้งเคบินส่องสว่าง เสียงเครื่องปรับอากาศที่เริ่มทำงาน ครางกระหื่มขึ้นมาเบา ๆ แต่ทำเอาอิงจันทร์ตกใจถึงกับยืนตัว แข็งทื่อ ชาวาบไปทั้งตัว เพราะหัวใจตกไปแล้วอยู่ที่ตาตุ่ม
อ้ายยยยยยย! ตายแล้วววววววว!! ตายแน่อิงจันทร์
เธอจะไปหาที่หลบที่ไหนได้ทันกันเล่านี่! ห้องเล็กแคบ ๆ แค่นี้ มันจะมีที่มุดหลบไปซ่อนตัวได้ที่ไหนกันล่ะคะ!!
..โธ่.. แล้วก็ให้บ้าตายไปเลยนะ!! ..ไหน?.. คุณแม่บ้าน บอกเธอว่า..อีกสองวันเขาถึงจะกลับมายังไงล่ะ!! ..
โอ้ยตายละ!! ใครขโมยสองวันของอิงจันทร์หายไปไหน .. ให้รีบ ๆ เอามาคืนเด๋วเน้กันเลยคะ!! ดิฉันมีความจำเป็นต้อง รีบใช้เดี๋ยวนี้แล้วค่ะ!!
แต่เดี๋ยวนะ!! อ๊ะ? หรือเธอจะเผลอเดินตกลงไปในหลุม กระต่ายของยัยอลิซหว่า .. เวลามันถึงได้ถูกสลับ .. สับกระเจิง หกขวิดเช่นนี้อ่ะ!! .. บ้าสิ!! .. แถวนี้มีใครเขาปลูกผักกาดเลี้ยง กระต่ายที่ไหนกันล่ะ!
แม่ไก่อิงจันทร์ ..กระตั๊กกระต๊าก.. ว้าวุ่นโวยวายอยู่ในใจ ก่อนจะเหลียวหน้ากลับไปมอง คนที่ทราบว่าจะต้องกลับมาใน อีกสองวันข้างหน้า ..ที่กำลังเดินปลดเนคไทน์ออกจากคอ สาย ตาคมกริบจับจ้องมายังอะคันตุกะที่ไม่ได้รับเชิญแบบเฉยชา .. เอ่อมมมม .. แกมระอาใจนิด ๆ
"สวัสดี"
โดนเจ้าของห้องทักทายมาให้เป็นภาษาไทย ที่เขาคงจะ พูดได้เพียงไม่กี่คำหลังจากหายประหลาดใจ ..
อิงจันทร์ที่ยืนหน้าซีดเพราะตกใจ ..จนอยากจะขุด..มุดรู กระต่ายหนี .. หรือไม่ก็ดุ่ม ๆ เดินสวนร่างเขาออกไปแบบดื้อ ๆ มันไปซะให้รู้แล้วรู้รอด ..แต่คงทำไม่ได้หรอก.. เพราะโดนร่าง สูงใหญ่ (หล่อ เท่ // อ้ายย์..ไม่ใช่!! เอิ่ม..ใช่ก็ได้) ยืนปิดทาง แคบ ๆ เอาไว้แล้วเต็ม ๆ ทาง
"ค่ะ .. สวัสดีค่ะอาทิม .. การเดินทางเป็นไงบ้างคะ?"
ก็ได้ .. ทำเป็นกระต่ายใจดีสู้ราชสีห์ก็ได้ ..
"ก็แย่นิดหน่อยค่ะ และเหนื่อยมาก ๆ เหมือนปกติ"
เริ่มถอดสูทที่ตัดเย็บอย่างปราณีตเนี้ยบ .. ระหว่างพูด ..
ชิ!! อิตาคุณอาคนนี้นิ .. 'เธอแค่ถามประชด' ทำไมถึงได้ ไม่เคยสำนึกสักทีนะ!!
หลังจากที่เขาเลิกทำหน้าประหลาดใจ .. อิงจันทร์ก็เห็น เขากลับมาทำหน้าเฉย ๆ ไม่รู้ไม่ชี้ โดยไม่คิดจะยอมเปิดทาง ให้เธอไปคุยกับเขาข้างนอก ที่ก็..แคบ ๆ ไม่ต่างกันเท่าไรกับ ในนี้นักหรอก
**********
ต้องการอ่านนิยายเล่มนี้เต็มเนื้อเรื่อง
หรือใช้คำค้นว่า
แตะรับ Link เพื่อโหลดเล่มเต็มได้ที่รูปภาพนะคะ สู้ๆ
คลิกไปอ่านนิยายทุกตอนได้ตรงนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น