จะขอนำมาลงเป็นตัวอย่าง 50% นะคะ
นิยายแต่งจบแล้วค่ะ โหลด eBook ได้เลยนะคะ
บทที่ 4 (1)
'มีแขกแจ้งชื่อต้นว่าฟรังซัวร์ ..มาขอรอพบคุณผู้หญิงอยู่ ที่ห้องมะนาวแล้วขอรับ'
น้ำเสียงสุภาพเป็นงานเป็นการยังคงดังผ่านเครื่องแว่วมา
ชื่อ 'ฟรังซัวร์' ที่พนักงานแจ้งถึงทำเอามือบางชะงักราว กับกำลังระอาแก่ใจไปนิด ๆ แถมแอบลอบกลอกตาแบบเซ็ง ๆ กับตัวเอง
มันอะไรของฟรังซัวร์กันอีกเล่านี่!!
หนุ่มใหญ่ร่างสูงสง่า แต่งกายภูมิฐานที่ดูก็รู้ว่าอยู่ในชุด สูท .. เนี้ยบ..เฉียบ..สำหรับเตรียมตัวจะเดินทาง ก้าวเข้าสู่โถง ต้อนรับภายในอพาร์ทเมนต์ที่ค่าเช่าคงแพงระยับ .. โดยเฉพาะ อย่างยิ่งสำหรับชาวต่างชาติในโซนเอเซียด้วยแล้ว ย่อมถือว่า ที่นี่น่าจะมีค่าใช้จ่ายที่สูงลิบลิ่วเอาการกันเลยเชียว
ทิมโมธี่ไม่ได้แปลกใจอะไรนักหรอก
เพราะรายได้ส่วนหนึ่งของครอบครัวอันอบอุ่นนี้ในเกือบ สองปีมานี่ ส่วนใหญ่เขาก็รู้เห็นบัญชีนั่นในมือตนเองอยู่เนือง ๆ นี่นะ
'ความเป็นอยู่ราวกับเจ้าหญิง'
บ่งชัดได้ว่า .. คนที่พักลำพังอยู่ที่นี่ .. ย่อมได้รับความรัก ความเอาใจใส่จากบิดามารดาได้เป็นอย่างดีและยิ่งยวดกันเลย ทีเดียว
รอยยิ้มแตะแต้มขึ้นที่มุมปาก
คงเป็นเพราะรอยแผลเป็นเก่าแก่ที่เขาได้รับมันมาตั้งแต่ เมื่อครั้งยังเป็นแค่เพียงเด็กชายยิปซีตัวน้อยที่ต้องคอยปากกัด ตีนถีบ จะไม่ทำให้มันดูเหมือนกับคนแสยะยิ้ม ราวจะเย้ยหยัน ไปกับทุกสิ่งอย่างในโลกไปเสียก่อน
และเพราะรอยแผลเป็นนี่ .. ก็ยังทำให้พนักงานหนุ่มน้อย ที่เพิ่งเงยหน้าขึ้นมามองแทบจะชะงักนิ่งงัน ดีที่ว่าเขาคงถูกฝึก ฝนมาดีจึงเก็บอาการและสีหน้าได้อย่างรวดเร็ว .. เช่นเดียวกัน กับพนักงานหญิงคนที่นั่งทำงานเอกสารอยู่ข้างๆ
ทิมโมธี่ชาชินเสียแล้วกับท่าทางกิริยาของคนรอบข้าง
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง...คนที่เพิ่งจะเคยเห็นใบหน้าของเขา เป็นครั้งแรกมานานแล้วน่ะ
"ตอนนี้มาดามมีแขกอีกท่านที่ห้องมะนาวนะ"
ทิม.. ได้ยินเสียงกระซิบกันระหว่างพนักงานต้อนรับส่วน หน้าเข้าพอดี
"แต่ก่อนหน้าเธอสั่งไว้แล้วว่า..ถ้าเมอซิเออร์ปีแอร์มาถึง ก็ให้สามารถเข้าไปพบได้เลยน่ะสิ" เด็กหนุ่มคนที่ว่ากระซิบ ตอบ ก่อนหันหน้ามายิ้มสุภาพ .. ตามที่ได้รับการฝึกฝนอย่างดี เยี่ยมมาให้แก่เขา
"เชิญด้านนั้นขอรับ มาดามอิงจันทร์เธอรอพบคุณอยู่ที่ ห้องมะนาวแล้ว"
ทิมโมธี่เดินก้าวเลยมาตามทางที่พนักงานหนุ่มน้อยผายมือ บอกทางให้
ประตูเลื่อน ๆ ออกได้โดยระบบอัตโนมัติ ..
ร่างสูงผึ่งผายถึงกับชะงัก .. หยุดเท้าไปนิด ..
เมื่อเงยหน้ามองผ่านไปยังผนังกรุกระจกเงาท้ายห้อง..ที่ ทางเจ้าของสถานที่ได้ทำการตกแต่งภายในเอาไว้ .. ราวกับจะ เอื้อให้คนภายในที่อาจจะกำลังนั่งหันหลังให้แก่ประตูได้สังเกต เห็นคนที่กำลังเดินผ่านเข้ามาจากด้านหน้าได้โดยง่ายพอๆ กับ ที่คนภายนอก .. จะได้มองเห็นพฤติกรรมของคนภายในได้เช่น กัน .. และตอนนี้มันก็กำลังทำหน้าที่แสดงให้เห็นถึง .. เงาของ ร่างชายหญิงคู่หนึ่ง..ที่กำลังกอดจูบกันอยู่นี่สิ!!
ทั้ง ๆ ที่ดูเป็นเรื่องธรรมดามากกับภาพเช่นนี้
เพราะทิมโมธี่รู้ดีอยู่ว่าการจูบทักทายหรือจูบลา..ถือเป็น เรื่อง .. เป็นธรรมเนียมธรรมดามากอยู่แล้วในประเทศนี้
แต่อย่างมากมันก็แค่การแตะปากเบา ๆ เท่านั้นก็พอแล้ว มิใช่หรือ?
"พอแล้วฟรังซัวร์ นี่มันมากเกินกว่าที่คุณร้องขอแล้วนะ"
เสียงใส ๆ ฟังดูว่าน่าจะตวัดขุ่น ๆ ปนอยู่นิด ๆ ที่ท้ายหาง
ฟรังซัวร์ .. ?
.. อืม .. ชื่อนี้ฟังดูคุ้น ๆ
อ่อ .. เจ้าของฉากรักหวานซึ้งในคืนนั้นนั่นเอง
แต่เอ๋? เขาก็จำได้นี่นาว่าเจ้าหมอนี้มิใช่หรือ ที่ครั้งนั้นจะ ถูกมาดามแม่จับหมั้นไปกับสาวอื่น จนสาวน้อยคนนี้ถึงกับงอน โมโหเป็นฟืนเป็นไฟ และเกิดฉากตบประทับใจเขามาได้จนถึง ทุกวันนี้
เอ? .. หรือว่าไม่แน่ว่าเจ้าหมอนี่ จะดิ้นหลุดมือหม่อมแม่ ของเขามาแล้วก็อาจจะเป็นไปได้สินะ
สาวน้อยจุดมุ่งหมายของเขา ก็ดูท่าว่าคงสังเกตเห็นเขา ผู้ก้าวเขามาใหม่ในนาทีนี้แล้วเช่นกัน
ร่างเล็กบางนั่นพยายามผลักร่างสูงบางสะโอดสะองกว่า ผู้ชายทั่วไปให้ถอยพ้นออกไปห่างจากตัวอย่างคนเจ้าอารมณ์
แก้มแดงสุกปลั่ง มองเผิน ๆ ก็ดูเหมือนคนที่กำลังโกรธ จัด .. แต่พอมาคิดอีกที .. บางทีเธออาจกำลังคงเขินเขาอยู่ก็ได้ กระมัง?
ทิมโมธี่คิดสรุปเองในใจ
อืม .. และถ้าเขาไม่บังเอิญก้าวเท้าเข้ามาขัดจังหวะซะ ก่อน .. ก็คงจะไปถึงไหนกันแล้วก็ไม่รู้สินะ? ..
เลือดยิปซีของทิมโมธี่ที่มีอยู่ในกายชายหนุ่ม จู่ ๆ ก็เริ่ม แล่นผล่าน .. เดือดปุด ๆ ภายใต้หน้ากากเย็นชาและนัยตาสี ควันบุหรี่ที่เยียบเย็นได้เองโดยไม่ทราบสาเหตุ
อย่าว่าเลย .. แม้แต่อิงจันทร์ที่สังเกตเห็นเขาผ่านกระจก นั่นแล้ว ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขนอ่อนที่ต้นคอตั้งชันได้โดยไม่รู้ สาเหตุเช่นกัน
"อ้อ!! นี่เองน่ะหรือคุณอาทิมโมธี่..ที่ดรีมมี่เคยพูดถึงน่ะ"
ฟรังซัวร์นั่นเองล่ะ.. ที่เป็นผู้เอ่ยคำออกมาอย่างหนุ่มน้อย ขี้อิจฉา หลังจากเห็นสาวน้อยคนที่เขาหมายปองและสู้อุตส่าห์ ตามตื้อมาตั้งแต่เจอเธอครั้งแรกเพราะตกหลุมรักรอยยิ้มสดใส แต่อ่อนหวานของสาวเอเซียคนนี้อย่างถอนตัวถอนใจไม่ขึ้น
ก็นี่มันเป็นภาพที่เขาไม่เคยคิดหรอว่าแม่สาวอารมณ์ร้าย ใจร้อนและเชื่อมั่นไม่กลัวใคร (นิสัยนี้..ช่างผิดกันกับหน้าตาอัน อ่อนหวานของเธอลิบลับเลยจริง ๆ)
ตอนนี้เธอจะมาตกอยู่ในอาการประหม่า ตกตะลึงนะจัง งังอย่างในครั้งนี้ด้วยแล้ว .. ก็ยิ่งเป็นสิ่งที่ฟรังซัวร์ไม่เคยเจอ
ยิ่งเธอยืนนิ่งงัน เมื่อมองภาพของชายหนุ่มใหญ่หน้าบาก เจ้าของร่างสูงสง่าที่ยังอยู่ในเงาของกระจก ที่ใบหน้าหวาน ๆ ของสาวน้อยเริ่มมีริ้วรอยประหลาดใจ ..ไม่แน่ใจ.. แทรกเข้ามา ให้เห็น
"ใช่แล้วครับ..ผมเองแหละ .. ทิมโมธี่ อังเดร์ ปีแยร์"
เสียงทุ้ม .. แนะนำตัวเองด้วยน้ำเสียงปนรอยขำอยู่นิด ๆ เสมือนเป็นการย้ำชัดให้หญิงสาวเจ้าถิ่น .. ก็จะได้แน่ใจว่าเป็น 'เขา' นี่แหละ.. คือผู้ที่จะมารับตัวเธอกลับไป .. ไม่ผิดตัวเช่นกัน
แต่ในน้ำเสียงปนขำนิด ๆ นั่น .. ทำเอาสาวน้อยเป้าหมาย ของเขาถึงกับหน้าตึง
ในขณะที่คำตอบของชายผู้มาใหม่จะยิ่งตอกย้ำและทำให้ฟรังซัวร์จะยิ่งดูขุ่นเคือง
ก็ทำไมจะไม่? ในเมื่อเขาคือผู้ที่ยืนอยู่ใกล้อิงจันทร์มาก ที่สุด ทำไมจึงจะไม่สังเกตเห็นปฏิกิริยา..ที่แทบจะลืมวิธีหายใจ ไปแล้วของคนร่างบางในอ้อมแขนเพียงแว็บเดียวเมื่อสักครู่
และฟรังซัวร์ก็ประมวลแล้วด้วยว่า มันไม่น่าจะใช่เพราะ ไอ้รอยแผลเป็นน่าเกลียดระยำ..บนใบหน้าหล่อ เข้ม แต่ดูติด ๆ จะเย็นชาของชายหนุ่มลูกครึ่งผิวเข้มร่างใหญ่..ที่แน่นอนว่า
มันทำให้เขาดูกลายเป็นหนุ่มฝรั่งผิวซีด ๆ แถมหุ่นขี้ก้าง ขึ้นมาได้ทันที..ในพริบตาที่อาหนุ่มคนนี้ปรากฏตัวขึ้นมา
ให้ตายสิ!! เขานึกว่าคุณอาในฝันของอิงจันทร์ จะดู 'แก่' กว่านี้ซะอีกแน่ะ!!
**********
ต้องการอ่านนิยายเล่มนี้เต็มเนื้อเรื่อง
หรือใช้คำค้นว่า
แตะรับ Link เพื่อโหลดเล่มเต็มได้ที่รูปภาพนะคะ สู้ๆ
คลิกไปอ่านนิยายทุกตอนได้ตรงนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น