จะขอนำมาลงเป็นตัวอย่าง 50% นะคะ
นิยายแต่งจบแล้วค่ะ โหลด eBook ได้เลยนะคะ
บทที่ 2 (1)
"คุณอิงค์นั่งรอตรงนี้ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวคุณฝันไปเช็คเอาท์ คนเดียวก็ได้"
เสียงสดใสร่าเริงของต้นฝันบอก ก่อนแตะแขนคนที่ตัว บางกว่า ขาวจัดกว่า พร้อมกับพยักเพยิกหน้าไปอีกทาง เป็น เชิงให้อิงจันทร์เดินไปนั่งรอยังบริเวณล็อบบี้ ที่จัดแบ่งส่วนโถง กลางของปราสาทออกเป็นสัดส่วนในการใช้งานอย่างลงตัว .. หลังจากที่เห็นเพื่อนสาว ที่กำลังจะก้มตัวลงไปจัดการกับสาย รัดรองเท้าสไตล์กรีก ที่จู่ ๆ เชือกเงินที่มัดสอดสานกันไว้ก็หลุด ผลั๊วะออกมา .. คงเป็นเพราะเจ้าของรองเท้านั้นรีบร้อนออกมา จากห้องพัก จนไม่ทันพันมันเอาไว้ได้ให้แน่นพอนั่นเอง
อิงจันทร์พยักหน้ารับให้เพื่อนเป็นเชิงเห็นด้วย ก่อนจะ เดินลากเท้าน้อย ๆ เพื่อจะได้หลบทางไม่ไปเกะกะขวางทาง แขกของโรงแรมคนอื่น ๆ ไปด้วยในตัว เลือกนั่งบนโซฟาหนา นุ่มก่อนก้มตัวลงไปจัดการสายรัดข้อขาเรียวสวยใหม่อีกครั้ง
สำรวจดูอีกข้างว่าแน่นพอ .. และเรียบร้อยเช่นกันอย่าง รอบครอบกว่าเดิม เงยหน้ามองหาเพื่อนสาวชาวชาติเดียวกัน อย่างคนเคยชิน แต่จังหวะที่เงยหน้ามามองไปทางเพื่อนสาว ตัวเล็ก ที่บังเอิญมีชายชาวฝรั่งเศสที่คงกำลังมาทำการติดต่อ เช็คเอาท์เช่นเดียวกัน ยืนบังร่างสาวน้อยอยู่จนเกือบจะมิดเลย เชียว และในจังหวะนั้นเอง ที่จู่ ๆ ก็มีฝรั่งรูปร่างสูงตรงและตัว ใหญ่มาก ๆ เดินผ่านมาจากทางด้านหลังของอิงจันทร์ และเข้า มาสู่สายตาเธออีกคน
'เขา'
คงจะไม่สะดุดตาเธอเท่าไร .. หากไม่ใช่เพราะรอยแผล เป็นขาวจาง ๆ บนข้างแก้มของชาวฝรั่งผมดำผิวเข้ม .. ที่บ่ง บอกชัดถึงความเป็นเลือดผสม อันที่จริงรอยแผลเป็นนั้น หาก มองเผิน ๆ ก็แทบจะไม่เห็น หากแต่เพราะอะไรบางอย่างที่แฝง อยู่ในบุคลลิคและท่าทีของฝรั่งตัวยักษ์คนนี้ จะไม่ได้สะดุดตา อิงจันทร์มากเป็นพิเศษ
ร่างสูง ผิวเข้ม ไหล่กว้าง..ตรง ดูสง่าผ่าเผย .. แม้จะดู เสมือนว่านั่น..เป็นท่วงท่าที่ดูสบาย ๆ ของเขาแล้วก็ตามทีเถอะ
ที่แปลกกว่าเห็นจะเป็นตรงที่..
พอเขาก้าวเข้าไปถึงเคาท์เตอร์เพื่อทำการเช็คเอาท์ ผู้ที่ ยืนทำหน้าที่ ที่ในสายตาอิงจันทร์ดูก็รู้ทันทีว่า ชายที่ยืนราวกับ รอคอย 'เขา' อยู่ก่อนแล้วคนนั้น จะต้องมีระดับเป็นถึงผู้จัดการ แผนกต้อนรับส่วนหน้าแห่งนี้แน่ ๆ .. ทันทีที่เขาได้ปรากฏกาย ขึ้นมา ชายผู้จัดการคนนั้นก็รีบเดินตรงรี่เข้ามาให้การบริการ แก่ฝรั่งผิวเข้มอย่างที่เรียกได้ว่าแทบจะพุ่งเข้าหา ราวกับกำลัง รอคอยและกระหายหิวเพื่อที่จะให้การต้อนรับ 'เขา' อยู่อย่าง โดยเฉพาะกันเลยเชียว
เท่านั้นยังไม่พอ
เพราะเพียงแค่อีกสักครู่ .. อิงจันทร์ก็ยังสังเกตเห็นชาย ฝรั่งมีอายุแต่ดูภูมิฐานใต้สูทสีเทาเข้มอีกคนหนึ่ง ที่เดินตรงรี่ เข้ามานอบน้อมให้แก่เขาอีกคนหนึ่งเช่นกัน
จากกิริยาห้อมล้อมอ่อนน้อมแทบจะอุ้มกันเลยนั่น
อิงจันทร์ยังเผลอ 'อมยิ้ม' เพราะทันเห็นหัวคิ้วที่ขยับย่น ชนกันของเขา
ถึงแม้เหตุการณ์นั้นมันจะขยับไหวเพียงชั่วแว่บ.. พริบตา เดียวก็เถอะ!!
ก็แล้ว..ทำไมเธอจะดูไม่ออกล่ะว่าในตอนนี้ ชายฝรั่งขาว ทั้งสองคนคงกำลังรีบมาให้บริการดูแลแขกระดับ VIP กันอยู่ ให้เห็น ๆ เพราะหากเหล่าบรรดาผู้จัดการระดับใหญ่ ๆ ขึ้นไป ต้องรีบกระวีกระวาดอาสาออกมาต้อนรับแขกกันเองเช่นนี้ ก็ คงเพื่อจะให้แน่ใจได้ว่า .. จะเกิดข้อผิดพลาดน้อยที่สุดในการ ให้บริการน่ะชิ แต่สำหรับโรงแรมบางแห่งแล้ว ส่วนใหญ่ที่หาก แขกผู้นั้นซึ่งถูกจัดอยู่ในระดับ VIP มาก ๆ ก็มักจะได้รับความ สะดวกสบาย .. ที่จะไม่ต้องเสียเวลาเดินลงมาติดต่อเคาท์เตอร์ เพื่อเช็คเอาท์ด้วยตัวเองเลยด้วยซ้ำ เรียกกันว่า .. แทบอย่าให้ เท้าของบรรดาท่าน ๆ ได้แตะถึงพื้นกันเลยเชียวล่ะ
และจากกิริยาท่าทีง่าย ๆ นี้ ทำไมอิงจันทร์จึงจะสังเกต มันไม่ออกด้วยเล่า? ก็แหง๋สิ ที่ครอบครัวของเธอก็อยู่ในแวดวง การธุรกิจชนิดนี้อยู่นี่นา ..ไม่งั้น..เธอคงจะไม่สะดุดตากับกิริยา เหล่านี้ได้ง่ายดายนัก และเธอก็รู้ได้ทันทีด้วยล่ะว่า ฝรั่งสูงวัยที่ เดินตามติดมาหลังสุด ต้องมีตำแหน่งสูงสุดของโรงแรมแห่งนี้ แน่ ๆ เลยเชียว
แต่ที่น่าแปลกไปยิ่งกว่าอีกอย่างหนึ่งก็คือ ...
อิงจันทร์เองก็ไม่รู้ว่าทำไม .. ตนจึงไม่อาจละสายตาไป จากร่างสูงสง่าของชายหนุ่มใบหน้าบากคนนั้นไปได้เลยแม้สัก เพียงวินาทีเลยนี่สิ ... ประหลาด!!
แล้ว ... เจ้าแผลนั่น ... เขาได้มาอย่างไรกันนะ?
"Omega Wolf"
"อะไรนะ?"
อิงจันทร์กระซิบถาม สายตายังแทบไม่ละมาได้จากชาย ร่างสูงสง่า ที่ยังคงพูดคุยอะไรเคร่งเครียดกันอยู่กับชายฝรั่งที่ หน้าอวบอูมแต่ดวงตาแกร่งที่สามารถเดาออกได้ว่าชายสูงอายุ ผู้นั้น ต้องเป็นระดับ GM ของโรงแรมแห่งนั้นได้แน่ ๆ
จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเพื่อนสาวเช็คเอาท์เสร็จแล้ว และได้ เดินกลับมาสมทบกับเธออีกครั้งตั้งแต่เมื่อไร
"ละสายตามาจากเขา แล้วเราออกไปจากที่นี่ให้ได้ก่อน เถอะ .. เดี๋ยวคุณฝันจะเล่าให้ฟัง" เสียงใส ๆ ดังขึ้นใกล้ ๆ
"ยังจำได้หรือเปล่าว่าเราเช็คเอาท์แล้ว?"
ย่อมอดไม่ได้ที่ประโยคหลังสุด ผู้เป็นเพื่อนสาวที่ตัวเล็ก ผิวคล้ำกว่าราวกับจะหลุดหัวเราะออกมาอย่างขำ ๆ ปฏิกิริยาที่ ดูราวกับว่าแม่เทพธิดาไร้หัวใจ ตามสมญาที่บรรดาเพื่อน ๆ ชายชาวฝรั่งเศสเรียกขานกันในกลุ่ม จะมามีโมเมนท์ตื่น ตะลึง ..นะจังงัง.. มองผู้ชายจนตาแทบไม่กระพริบกับเขาก็เป็นด้วย
"เราแค่สงสัยน่ะว่า .. เขาไปได้แผลเป็นใหญ่ ๆ นั่นมาได้ อย่างไร?"
"เดินเข้าไปถามเขาเลยเอาป่ะล่ะ?"
เพื่อนตัวแสบจอมก๋ากั๋นยุส่ง
"มันจะดีนะคะ .. คุณฝัน?"
คราวนี้หันมาแกล้งเลิกคิ้วกัดฟันถามประชดเพื่อนบ้าง
"ไปกันเถอะ กว่าเราจะไปถึง ปะเดี๋ยวนายแม่ตะวันกะอา เจนคุณแม่สุดที่รักของคุณฝัน จะจิบกาแฟกับของว่างที่ร้านดัง จนหมดเกลี้ยงไม่เหลือเผื่อเราสองคนกันหรอกค่ะ เขายิ่งว่ากัน ว่า..ร้านนั่นอ่ะ จำกัดชิ้นขนมกันจะตาย ใครขืนไปช้า ได้อดกิน ของอร่อย ๆ แน่"
คว้าแขนเพื่อนสาวพร้อมเลือกเป็นผู้เอ่ยชวนออกไปเอง
"อ่ะ! ตัดใจละสายตาจากหมาป่าตัวนั้นได้แล้วแน่หรือ?"
ไม่วายอำ แถมยังทิ้งถ้อยคำปริศนาไว้ให้คนร่างบางกว่า สนใจได้ซะอีก
"งั้นก็ไปเล่าให้คุณอิงค์ฟังระหว่างเดินทางเสียดี ๆ"
ดึงแขนเพื่อนรัก .. แต่ก็อดไม่ได้ เพราะสายตายังไม่วาย ตวัดกลับไปมองคนตัวใหญ่นั่นอีกแว่บหนึ่งจนได้
และคราวนี้ต้องรีบเบือนหลบตา เพราะเป็นจังหวะที่หัน ไปสบตาสีควันบุหรี่ลึกล้ำเย็นชานั่นเข้าจนได้พอดีเลยน่ะสิ
Omega Wolf งั้นหรือ?
**********
ต้องการอ่านนิยายเล่มนี้เต็มเนื้อเรื่อง
หรือใช้คำค้นว่า
แตะรับ Link เพื่อโหลดเล่มเต็มได้ที่รูปภาพนะคะ สู้ๆ
คลิกไปอ่านนิยายทุกตอนได้ตรงนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น